Μικροσυντεχνίες και μεγαλοσυμφέροντα «βλέπει» ο κ. Γ. Τσαπρούνης*, πίσω από τις απεργίες των εργαζομένων της ΟΣΥ

Απεργούν οι υπάλληλοι του ΟΑΣΑ κάνοντας στάσεις εργασίας. Δεν είναι η πρώτη φορά και βέβαια είναι απόλυτα νόμιμη η απεργία τους. Όπως είναι γνωστή και η ταλαιπωρία που υφίστανται κάθε φορά οι πολίτες που χρησιμοποιούν τις συγκοινωνίες.

Τουλάχιστον, όμως, πρέπει να υπάρχει κάποιο σοβαρό και λογικό αίτημα. Οι εργαζόμενοι του ΟΑΣΑ ζητούν να μην μετακομίσει το αμαξοστάσιο από το παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού σε κάποια από τα υπόλοιπα αμαξοστάσια που λειτουργούν εδώ και χρόνια.

ΠΡΟΦΑΝΩΣ και βασιζόμενοι στην ίδια λογική μπορούν να απεργήσουν και οι υπάλληλοι δεκάδων ακόμα δημόσιων φορέων που φιλοξενούνται στο Ελληνικό και πρόκειται να μετακομίσουν.

Μπορούν να συμπαραταχθούν με διάφορες συλλογικότητες που έχουν προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας, με κάποιους αρχαιολόγους που διαθέτοντας μαντικές ικανότητες προβλέπουν ότι υπάρχουν «θησαυροί» στο υπέδαφος και με όσους βλέπουν δάσος στους απέραντους αεροδιαδρόμους ώστε να μην προχωρήσει ποτέ η μεγαλύτερη επένδυση που θα έχει υλοποιηθεί στη χώρα.

Όλοι οι παραπάνω μαζί με αρκετούς ιδεοληπτικούς συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρούν με κάθε τρόπο είτε γιατί δεν θέλουν να ξεβολευτούν είτε γιατί δεν θέλουν να ξηλωθεί το πάρκο τσιμέντου και στη θέση του να δημιουργηθεί το μεγαλύτερο πάρκο της Ευρώπης και ένα από τα πιο σύγχρονα τουριστικά θέρετρα.

ΠΑΡΟΜΟΙΕΣ αντιδράσεις υπήρχαν και στο παρελθόν, όταν κάποια υπουργεία μετακόμιζαν εκτός κέντρου. Όπως και απεργίες έκαναν οι εφοριακοί όταν η αναβάθμιση του Taxis «έκλεινε» τις πόρτες των εφοριών για τους πολίτες.

ΠΑΝΤΟΤΕ στη χώρα μας υπάρχουν τεράστιες αντιδράσεις όταν πρόκειται να γίνουν αλλαγές. Η υλοποίηση του πρότζεκτ του Ελληνικού έχει μετατραπεί σε σύγχρονο γεφύρι της Άρτας, αλλά και στη μεγαλύτερη «μεταρρυθμιστική» πρόκληση της μεταπολίτευσης.

ΤΟ παράδειγμα της μη αξιοποίησης του παλαιού αεροδρομίου αποδεικνύει την οπισθοδρομική νοοτροπία της χώρας. Το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι το δημοσιονομικό ούτε ακόμα και το τεράστιο δημόσιο χρέος.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι πως μικροσυντεχνίες και μεγαλοσυμφέροντα μπλοκάρουν οποιαδήποτε προσπάθεια μετάβασης της χώρας στο… μέλλον.

Όσο μένουμε κολλημένοι στο παρελθόν τόσο θα βουλιάζουμε στο βάλτο της κοινωνικής και οικονομικής χρεοκοπίας. Και έτσι απλά θα συνεχίσουμε να γκρινιάζουμε για την καθημερινότητα που βιώνουμε. Αλλά έτσι απλά θα πληρώνουμε συνεχώς και μεγαλύτερο λογαριασμό…

*Ο κ. Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου